فرانسوا اولاند، رئیس جمهور محبوب شیخ نشین های عرب حوزه خلیج فارس

در یکماه گذشته فرانسوا اولاند رئیس جمهور فرانسه برای دریافت پاداش خود بخاطر همسو ساختن سیاست کشورش با موضع شیخ نشین های عرب خلیج فارس در خصوص جنگ کنونی در سوریه، به عربستان سعودی و قطر سفر نمود.
در دوحه، پایتخت قطر، وی سفارش قاطع ۲۴ فروند هواپیمای جنگنده شکاری رافال Rafal و موشک به ارزش ۶ میلیارد و نیم یورو را از رهبران این امیرنشین دریافت نمود. افزون بر این رهبران امیرنشین وعده دادند که سفارش شان به این دو قلم ختم نشده و در آینده ای نه چندان دور، سفارشات دیگری را نیز در عرصه های مختلف تجاری - اقتصادی به فرانسه خواهند داد.

بخش مهم سفر فرانسوا اولاند به منطقه، دیدار وی از عربستان سعودی بود. در این سفر، مسئولان این کشور با پهن کردن فرش قرمز زیر پای رئیس جمهور فرانسه به وی اطمینان کامل دادند که پیروی و حمایت قاطع فرانسه از موضع عربستان در خصوص جنگ داخلی سوریه بی پاسخ نخواهد ماند. در همین رابطه مقامات سعودی با دعوت وی برای شرکت در کنفرانس شورای همکاری کشورهای حاشیه خلیج فارس به وی اطمینان دادند که مجموعه این کشورها نیز در طی روزهای آینده دهها سفارش مهم را در زمینه های مختلف اقتصادی و نظامی و از جمله جنگنده های شکاری رافال را برای صنایع عقب مانده (در مقایسه با تکنولوژی نظامی آمریکا) و اقتصاد نزدیک به ورشکستگی فرانسه خواهند داد.

سفر رئیس جمهور یک کشور به همراه هیئت های اقتصادی ـ تجاری و نظامی به کشور های مختلف برای عقد قرارداد به منظور خارج ساختن و نجات اقتصاد کشورش از ورشکستگی، امری عادی و طبیعی است. اما موضوعی که جای بحث و سئوال است، موضع ریاکارانه و آشکار رژیم فرانسه در مورد اتخاذ سیاست دوستی نسبت به کشورهای مرتجع عرب حاشیه خلیج فارس می باشد. رژیم مذکور و رئیس جمهور آن مدعی هستند که روابط و سیاست خارجی کشورشان و درجه نزدیکی و دوری شان با کشورهای مختلف بر میزان احترام به حقوق بشر ممالک مذکور استوار می باشد. فرانسه خود را «مهد دمکراسی، موطن تمام تبعیدیان و پناهندگان سیاسی، خاک برابری ـ برادری ـ همبستگی و آزادی» معرفی می کند. مقامات و مسئولان این کشور خود را «مدافعان» سرسخت آزادی، دمکراسی و حقوق بشر می نامند. در چنین شرایطی چگونه این عناصر عوام فریب می توانند با رژیم های قرون وسطائی و ارتجاعی حاشیه خلیج فارس که پیرو هیچ گونه ارزش و پرنسیپی نیستند، لاس زده، از «شم سیاسی و اجتماعی» مسئولان این کشورها سخن گفته و از «پیشرفت های زایدالوصف در عرصه آزادی و دمکراسی» این ممالک قدردانی نمایند.

رئیس جمهور فرانسه بهتر از هر کسی می داند که برنامه و هدف نهایی رژیم قطر و عربستان سعودی در خصوص وقایع جاری سوریه، استقرار رژیمی مشابه رژیم های این دو کشور در دمشق می باشد. برنامه و هدفی که رژیم فرانسه نیز با تلاش بسیار موفق گردید، سیاست خارجی و نظامی خود را همردیف و موازی با آن طرح ریزی نماید. مقامات رژیم فرانسه با آگاهی کامل سیاست خودرا در قبال لیبی و سوریه با رژیمهای عربستان و قطرهماهنگ ساختند . این عناصر، هیچگاه از مسئولیت سنگین خود در خصوص ظهور، سازماندهی، تدارک و پشتیبانی از جریانات سکتاریست تندرو و بنیادگرای مذهبی در دنیای عرب و مسلمان سخن نمی گویند. هر چند در مقابل دوربین های تلویزیونی ادعا می کنند که جنگ بی رحمانه ای را علیه آنها به پیش می برند.

فرانسوا اولاند همانند غریقی که به هر تکه چوب چنگ می اندازد، برای کاندیداتوری و انتخاب مجدد خود به پست ریاست جمهوری در انتخابات ریاست جمهوری فرانسه در سال ۲۰۱۷ حاضر به هرگونه گدایی، گذشت و زیرپا گذاردن اصول بنیادی کشورش می باشد. شیخ نشین های عربی وی را امیدوار ساخته اند که ابزار لازم برای انتخاب دوباره اش به پست ریاست جمهوری در سال ۲۰۱۷ را برای وی فراهم خواهند ساخت. در چنین شرایطی است که اولاند مدعی دفاع از حقوق بشر و آزادی، تمام ارزش ها و پرنسیپ های ادعایی را زیر پا گذارده و پای جمهوری فرانسه را به اتحاد و همکاری ننگین و شرمگین سیاسی ـ نظامی استراتژیکی با شیخ نشین های عربی می کشاند.
اولین بار نیست که اولاند به ادعا ها و وعده هایش پشت پا می زند. وی اکثر وعده های پیشنهادی اش در برنامه انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۱۲ را به فراموشی سپرده است. بدون شک در انتخابات سال ۲۰۱۷، این گونه «فراموشی» ها بهای سنگینی برای وی خواهند داشت. اما سنگین تر از همه، چاپلوسی، عشوه گری و خوش رقصی های وی در مقابل رژیم های ارتجاعی، ضدخلقی و جنایتکار می باشد.

دولت فرانسه سالهاست با سیاست یک بام و دو هوا امورات می گذراند . هرجا منافع اقتصادی اش ایجاب کند دست رهبران مرتجع ترین حکومت ها و دیکتاتورها را می فشارند و هرجا منافعی درکار نباشد ، همه چیز را زیرسئوال خواهند برد. درچارچوب این سیاست است که قبل ازسفر اولاند به کوبا وی اظهار کرد «من درمورد حقوق بشر حرف خواهم زد .زیرا هرزمان زندانیان سیاسی وجود دارند، هربار که آزادی نقض می گردد، فرانسه سکوت نمی کند»

از رئیس جمهور فرانسه باید پرسید آیا حقوق بشر بیشتردر عربستان و قطر پایمال می شود ویا در کوبا؟ چطور است که قبل از عزیمت به کشورهای مرتجع عربی و پس از بازگشت فقط صحبت بر سر موفقیتها و روابط تنگاتنگ و دوستی های درازمدت است ولی در کوبا مسئله «حقوق بشر» از یاد نمی رود؟ چگونه است که علی رغم محکومیت هرساله رژیم ضد مردمی جمهوری اسلامی ایران در کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد، این رژیم مرتجع شریک تجاری دولت فرانسه می شود ، کشتار روزانه و شکنجه گسترده در ایران به فراموشی سپرده می شود ولی در کوبا که هیچ سند و مدرکی دال بر بدرفتاری دولت با شهروندان ویا شکنجه و اعدام وجود ندارد رئیس جمهور فرانسه سینه چاک حقوق بشر می شود؟
جای هیچگونه شکی نیست اینگونه برخوردهای مغرضانه فقط با هدف زد و بند های سیاسی ، کسب امتیازات اقتصادی و تقویت رژیمهای ارتجاعی صورت می گیرد.

---

صفحه اصلی
A.C.P- Postfach 12 02 06-60115 Frankfurt am Main-Germany Fax: 00-49-221-170 490 21	Web Site: http://www.iranian-fedaii.de E-Mail: organisation@iranian-fedaii.de

---

۱

۲

۳

۴

۵

۶

۷

۸

۹

۱۰

۱۱

۱۲

۱۳

۱۴

۱۵

۱۶

۱۷

۱۸

۱۹

۲۰

۲۱

۲۲

۲۳

۲۴

۲۵

۲۶

۲۷

۲۸